ΞΕΝΥΧΤΙΑ ΠΌΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΌΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΌΡΚΗΣ.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ,ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΝ ΣΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ,ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΕ ΟΥΣΙΑ,ΛΟΓΙΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ..



Ένα ακόμα εκπληκτικό ποίημα απο τον Σταύρο Σιταρά 

Από δεκατριών ετών με τράβηξαν
με πείσμα, με το ζόρι,  μέσα
από της Μάνας μου την αγκαλιά
και μ'έστειλαν εξορία
στις θάλασσας την μοναξιά
και στα βασανιστήρια της ξενιτιάς…

Μόνο μέσα στα όνειρα
και μέσα στα βιβλία,
με χαδεύει απαλά
η Μάνα μου Ελλάδα…
Πενήντα έξι χρόνια εξορία,
μέσα μου, μια νοσταλγία…
Τι πόνος δίχως
Μάνα και Πατρίδα;;;

Αλυσοδεμένος μέσα
στην Ψεύτικη πολιτεία
που την στολίζουν,
της νύκτας τα φώτα.

Έλληνες:
την Ιερή Ελλάδα μας
να την προσέχετε
και να την Αγαπάτε!!!

Ημείς εδώ στην ξενιτιά,
Είμαστε,
σαν ξένοι επισκέπτες…
δεν μας γνωρίζουνε
τα χώματα, οι άνθρωποι,
τα δέντρα, ούτε οι πέτρες…

Είμαστε ξένοι,
Ανάμεσα σε τόσους ξένους…
Οι γείτονες μας, δεν μας ξέρουν…
Καλοκαίρι και ο Ήλιος κρύος …
Μαύρα σύννεφα,
και γκρίζα θάλασσα…

Πρωτού πέσει
το άσπρο χιόνι από
τα υπουράνια στην Γη,
από το πολύ
το καυσαέριο μαυρίζει…

Μεγάλες πολιτείες,
που τις τρέφει η μούχλα...
υπόγειοι, σκοτεινοί
απέραντοι, αχανές
σιδερένιοι διάδρομοι,
διακοσμημένοι
με της σκουριάς την σκόνη,
η αχτίδα του Ήλιου,
πότες τους
δεν τους βλέπει...
ούρα στις γωνίες
και πίσω απ’ τις κολόνες…

Μέσα στις τραίνογραμμές
σκοτωμένοι μολυσμένοι αρουραίοι...
και καμία φορά ανθρώποι...

Εφύγαμε εμείς
για να σας δώσουμε
απλοχωριά,
να σα αδειάσουμε
τον τόπο…

Σας δωρίσαμε τα σπίτια μας,
τα δέντρα μας
και τα χωράφια...
και εσείς μας αντικαταστήσατε,
με κάθε είδους φάρα…

Σκορπάτε φωτιά, μια μιζέρια,
καταστροφή πέρα έως περα…

Μου στέλλουνε μηνύματα
οι Ανθισμένες Αμυγδαλιές,
τα Ιερά Ελαιόδεντρα,
κι μυρωδάτοι Πεύκοι…
πως:
«δακρύζουν τα βουνά,
οι πέτρες και οι βράχοι»...

Μου γράφουνε,
με ένα πικρό
παράπονο
και καθυστερημένο…
πως:
«μέσα, στις χιλιετίες
που έχουνε περάσει…
πότες τους…
δεν έχουν
αισθανθεί,
δεν έχουν αντικρίσει,
τόση μεγάλη κρίσει…
τόσων μεγάλο πόνο…
ούτε και με
τις καταστροφές
των Περσών
και των τούρκων…

Άτιμο πράγμα,
ο ύπουλος εχθρός,
που κατασπαράζει
ραγδαία την Ελλάδα»…

Αχ, μάνα μου Ελλάδα,
πόσο σε αποθύμησα!!!
Και πως σε καταντήσανε...

Έλληνα: δεν είναι,
το τι θα απόλαυσεις,
μέσα στην λαίμαργη ζωή σου...
Είναι το τι θα αφήσεις
πίσω σου,
για τα εγγόνια σου…

Έλληνα;;;
Εσύ;
θα αφήσεις
πίσω σου,
Αρετές,
καλύτερες
και περισσότερες,
απ’τiς Αρετές
που σου παραδώσανε
οι πρόγονοι σου;;;…

Όλους, θα μας δικάσει ο χρόνος!!!

Τα Ελληνικά Βράχια έχουν Ψυχή!!!!

Written by:
Stavros Sitaras