που μας ταξιδεύει σε πέρα μέρη, για να δεις από εκεί πώς αλλάζουν αυτά που συμβαίνουν εδώ.
Ο Κήπος με τις Αυταπάτες
Ακούτε μωρέ αυτό το ατέλευτο μοιρολόι που ξεβράζουν
χιλιάδες φωνές μέσα στην χώρα;
Απόψε σηκώθηκαν θαρρείς όλοι οι....προαιώνιοι πόθοι
της Φυλής και στο παράθυρό μου...τρίζουν!!!
Ιδρωμένη κλείνω τ’ αυτιά μου και νοιώθω να πνίγομαι!!!
Πόσο διαφορετικός είναι αυτός ο Μάης φέτος;
Μάης μήνας κι όμως απ’ αυτόν
λείπει το....Έαρ!!! Εμείς φταίμε!!!
Ούτε αυτήν την Άνοιξη σωστά δεν την διαχειριστήκαμε.
Και τώρα πως θα σωθούμε; Τα μάτια μου καρφώνονται
σαν σουγιάδες εκεί ψηλά στους....
κρεμαστούς Κήπους τ΄ουρανού.
Να διαφύγω για εκεί θέλω πάλι. Από παιδί κάθε φορά που πονάω πολύ,
μ’ ένα χάρισμα που μου εμφυτεύτηκε ,περνώ μέσα από μια σχισμή φωτεινή
και φθάνω σε κείνους τους φαντασμαγορικούς γαλαξίες,
σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη που επιζητώ.
Θεέ μου τι ευλογία είναι αυτή!!!
Ιδρωμένη από....Αγάπη καταφέρνω τελικά και δημιουργώ αυτήν
την ύστατη έκρηξη και με γοργάδα ανηφορίζω κατά το σύμπαν.
Πίσω μου αφήνω την....αιώνια καταδίκη μου!!!
Γιατί καταδίκη είναι ν’ αγαπάς απόλυτα και καθολικά κάποιον
που έχεις χίλιους λόγους για να μισείς.
Μα...αγαπάς γιατί άλλον τρόπο δεν γνωρίζεις .
Δεν γνωρίζω καν η δόλια τι.....γεύση έχει ο μισεμός. Όλα απόψε
κάτω τ’αφήνω!!!!
Αχ!!! Άνθισαν και φέτος οι ροδώνες της Αγάπης!!!!
Και κάθε μπουμούκι....φτιάχτηκε
για να....φιληθεί!!!!
Πρώτη στο διάβα μου αντάμωσα μια Θεά- Παιδούλα, που με κάποιες
άγνωστες μονάδες βάρους...επέπλεε δίπλα μου κι αυτή.
Μ’ένα παίξιμο των βλεφάρων απορημένη με ρώτησε.
--’’Γιατί κόρη μου εσύ είσαι τόσο θλιμμένη;’’
.
---’’’Είμαι...στεγνωμένη αιώνες τώρα από μια ζεστή...αγκαλιά...
Πόσο πολύ ...ακριβή είναι αυτή σε τούτον τον κόσμο;
Στενεύει τώρα και ο χρόνος μου ,πες μου, τι να κάνω’’’, την ρώτησα.
Σήκωσε τους ώμους της κι έφυγε. Ούρλιαζα εγώ.
---’’Στάσου....ζητιάνα ....άσε με να ...γίνω’’’!!!
Πιο ψηλά μια παρέα από λευκούς αγγέλους με σεκλέτια πολλά ,τραγουδούσαν
με κιθάρες και μαντολίνα.
---’’’’Ζωή- ζωή τι όμορφη που είσαι, τι ...ωραία!!!!
Μια μέρα και βέβαια ο πόλεμος δεν θα γίνεται πια...
και τα κορίτσια που τώρα σκύβουν για να δέσουν τα σαντάλια τους
και η ζώνη τους η πάντοτε ουρανιά που σφίγγεται γύρω από
την λεπτή τους μέση, μια μέρα, τι...Θαύμα, θα ορκίζονται
αυτά στο όνομα της Αγάπης...της Αγιοσύνης του κόσμου.
Κορίτσια σύντομα θα.....πέσετε στον Προορισμό σας’’’!!!
--’’’Κι εγώ;’’; ρώτησα μουσκεμένη από δέος.
Σ’ αυτήν την φρικτή....ξεπαγιασμένη ζωή....
πείτε μου εγώ θα βρω την Αγάπη μου;
Μια αγκαλιά γυρεύω να...κουρνιάσω....θέλω.
Θα την βρω’’’ ;τους ρώτησα με κομμένη σχεδόν την μιλιά.
Οι στρουμπουλοί άγγελοι με τα χρυσά μαλλιά σταμάτησαν το τραγούδι.
--’’’’Ποια είσαι εσύ Δεσποσύνη που έφτασες ...νωρίς...ή ίσως αργά
στον κόσμο τούτο΄΄;ρώτησαν απορημένοι.
---’’’Ποια είμαι εγώ; Η....καμμία....μα δυό μπράτσα ψάχνω
ανοιχτά για να με σφίξουν .Και το...τρέμουλο της αναγάλλιας ζητώ!!!
Είναι...πολλά αυτά για μένα’’’, ρώτησα.
--’’’Ω ...μα ναι είναι μάλλον νωρίς τελικά στον κόσμο δαύτον.
Άνοιξη...παρά τέταρτο δείχνει το Φως του χαλαζία.
...Νύμφη...ανέβα ακόμη πιο ψηλά προλαβαίνεις.Είσαι στα...μισά
του δρόμου για την Άνοιξη και την Αγάπη!!! Κίνησε!!! Ζήσε λίγο
πιο ψηλά.Εκεί είναι η Τύχη σου και η Ευτυχία μαζί.
Ο χρονοστρόβιλος της Τύχης θα....χαρίζεται πάντα σε δυο....
φρέσκους ανθρώπους της Ζωής’’’, είπαν ...όλο υπονοούμενα.
Στυλωμένη στις μύτες των ποδιών μου ίσαμε να καταλαγιάσει η καρδιά,
ανέβαινα πατώντας σε άσπρα σύννεφα.
Η αλαφράδα, η έλλειψη βαρύτητας, το φτερούγισμα το ελεύθερο,
ο χρόνος που εκεί δεν υπήρχε, ούτε και ο αέρας
μούδωσαν μια μοναδική ηδονή
Μπήκα στην Κυανή Πατρίδα μου που η γνώση της ψυχής αναγνώριζε
και τα αιώνια όνειρά μου, φώναζαν ασταμάτητα!!!
--’’’Η ώρα είναι δώδεκα παρά...τέταρτο Άνοιξης...Κι εγώ έφτασα’’’!!!!
Χάρηκαν δίπλα μου τα....μπλε γαρούφαλλα.Κι εκείνοι
που αγάπησαν πολύ στα βάθη του ουρανού...ελπίζουν ακόμη!!!!
Βιώνω μια παρθενική κατάσταση!!! Ω!! πως πάει και έρχεται έτσι
το αίμα με ανυπομονησία!!!! Ψηλά και μέσα σ’ ένα άπλετο Φως,
με περικυκλώνουν οι Νύμφες του Ουρανού.Βρίσκομαι κλεισμένη
μέσα σε μια ...ισόβια στιγμή και σε μιαν Άγρα Ομορφιά,
είμαι περιστυχισμένη
από όλες τις Νύμφες που γνώριζα από την... πρώτη μου ζωή.
Μια καμπάνα μακρινή....βάφει τον ουρανό...λουλακί!!!
Συλλαβίζω τα ονόματά τους σαν σε Προσευχή.
--’’’Δάφνη, Αμφιτρίτη, Θέτιδα, Γαλάτεια, Ακταία, Θεμιστώ, Μελίτη....
όλες εδώ ζείτε’’’’; ψέλισσα σαν αμαρτωλή μέσα στην χρυσόσκονη
που με περιτύλιγε!!!
Όλες αιθεροκινούμενες σαν να φτεροκοπούσαν έπεσαν πάνω μου.
Κάποιες στόλιζαν το κεφάλι μου με άνθη λευκά και με πλεξούδες,
άλλες μου φόρεσαν έναν....μωβ μανδύα, κάποιες άγγιζαν το πρόσωπό μου
και ξαφνικά όλες παίρνουν την αρχική τους θέση και με μια φωνή με καλούν.
--’’’Καλωσόρισες Ιφιγένεια!!! Σε καρτερούσαμε καιρό.Και έφτασες....
μέσα στον...μεστό καιρό σου!!! Σήμερα είναι Άνοιξη....ακριβώς’’’!!!!!
--’’’Άρα οι....Αιώνιοι Πόθοι σου τώρα θα...λάβουνε εκδίκηση!!!
Εκείνος έρχεται κοίτα!!! Καβαλάρης, νικητής και θριαμβευτής πάλι!!!
Οι μάχες που άρχισαν στις 2 του Μάη σήμερα τελείωσαν και εμείς....
νικήσαμε πάλι!!! Οι Έλληνες πάντα νικούν!!!!
Κοίτα τον!!!! Πίσω του ακολουθούν στρατιές οι Λεγεώνες του!!!
Είναι ο Αιώνιός σου...Προορισμός!!!! Ο Έρωτας που επιλέχθηκε για σένα...
Τον ξέχασες αυτόν στην αφηνιασμένη σου ζωή.
Ζήσε τον επιτέλους τώρα’’’!!!είπαν
τ’ ανυπόμονα της πλάσης πλάσματα και....
βρόντησαν δυνατά τα ποδαράκια τους,
γελούσαν όλες από χαρά δυνατά και σαν...ελάσματα ξαφνικά...πετούνε...
και...πνίγονται μέσα στα ποτάμια με τις...πικροδάφνες.
Πασπαλισμένη πια από την πιο αμόλυντη Άνοιξη της ζωής μου
τον καρτεράω να σιμώσει κοντά.
Σαν ξεζεύει πετάει χάμω την περικεφαλαία του και στέκεται δίπλα μου
σαν ήλιος χρυσός!!!!
Τον ...αναγνωρίζω και...λύνονται τα γόνατά μου!!! Αυτός
ήταν πάντα από την γνώση της ψυχής μου κι όλας ο....Ήρωας μου!!!!
Ο Μέγιστας των Ελλήνων, φορούσε ακόμη την ματωμένη ,
μπρούτζινη πανοπλία του και τα καταγάλανα μάτια του τα υγρά κρύβαν
μυριάδες κόσμους...ανεξερεύνητους!!!
Ξαφνικά....ανοίγει τα ...πελώρια χέρια του και με μια φωνή μελωδική
μου ζητά να πέσω....μέσα τους!!!! Του μιλώ....εκτσασιασμένη!!!!
--’’’Ήρθε η ώρα αγαπημένε μου να....γευθώ τα χείλια σου!!!
Να....κοινωνήσω το σώμα σου που αιώνες κι αυτό
σαν κι εμένα περιπλανιόταν μοναχικό στους αιώνες και με....γύρευε!!!
Να βιώσω τώρα θέλω την θέρμη της ...αγκαλιάς σου θέλω εγώ η...ζητιάνα...
που σε γύρευα χιλιάδες ζωές ...άσκοπα!!!!
Για να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση Αλέξανδρε’’’, του είπα και....
κούρνιασα μέσα στον Θεό μου....
Η Αγκαλιά του με...αφιόνιζε!!!! Άκουγα κάτω από το...
πέτρινο στήθος του το τικ- τακ που έκανε το αίμα του
και την φωνή του άκουγα, που έκλεψε νότες από την Λύρα του Απόλλωνα....
τις έκανε λέξεις κι έλεγε!!!!!
--’’Αγαπημένη μου...να ήξερεςξερες πόσο σε γύρευα’’!!!!
΄Και οι δυο διένυσαν αιώνες μοναξιάς και θλίψης μέχρι να βρεθούνε!!!
Ο...Έρωτας!!!! Ας τον...προσκυνήσουμε!!!
Ο Έρωτας που γνωρίζει πάντα να...λειτουργεί έστω κι αργά μέσα στον χρόνο!!!
Σε όλη την έκταση και σε όλος το...βάθος των αιώνων....
τελικά τους....δικαίωσε την στιγμή, που σήμανε....Άνοιξη....ακριβώς,
και οι δείχτες των καρδιών τους δείχνουν το πιο....λαμπρό ....μεσημέρι!!!!
Ω!!! Τι....Ευτυχία είναι να βαδίζει κάποιος στο πλάι ενός συντρόφου....
φωνάζοντας...ολούθε τα Αισθήματά του!!!!
Ω!!!! Η Πρωτοχρονιά της...Άνοιξης σ’ αυτήν την Πατρίδα τι Έρωτα...
και τι....Λευτεριά μπορεί να...φέρει!!!!!!
πολύ καλό!!
ΑπάντησηΔιαγραφή